پل‌‌ ‏واکر در زمان دانشجویی بی‌‌‏خانمان بود

یک مددکار اجتماعی آشکار کرد که پل‌‌‏واکر، بازیگر معروفی که به تازگی فوت کرد، در دوره دانشجویی بی‌‌‏خانمان بوده است.

واکر و شریک تجاریش براندون بیرتل به ملاقات کِن ویلیامز که مددکاری اجتماعی است رفته بودند تا درمورد ایده‌‌‏ای با او بحث و گفت‌‌‏وگو کنند: ایده‌‌‏ی ساخت یک فیلم مستند درباره مردم بی‌‌‏خانمان در محل تولد پل واکر یعنی شهر سانتاباربارای آمریکا.

موضوع فیلم، نظر هر دوی آنها را به خود جلب کرد، چون آنها هر دو طی مدتی که در دانشگاه اجتماعی کالیفورنیا درس می‌‌‏خواندند، بی‌‌‏خانمان بودند.

برطبق گزارش سایت دیلی‌‌‏میل، ویلیامز افزوده است که: “براندون و پل واکر هر دو در دوره دانشجویی بی‌‌‏خانمان بودند و موضوع فیلم به آنها مربوط می‌‌‏شد. براندون همچنین ذکر کرده بود که در ماشین خود زندگی می‌‌‏کرده و دانشجوهای زیادی در ماشینهای خود و یا در پناهگاه بی‌‌‏خانمان‌‌‏ها زندگی می‌‌‏کردند و هنوز هم چنین مسائلی هست، چرا که نمی‌‌‏توانند از پس شهریه‌‌‏ دانشگاه برآیند و هیچ چیزی مثل کمک غذایی وجود ندارد و اجاره‌‌‏ها بسیار بالاست”.

ویلیامز همچنین بیان کرد:”آنها گفتند که این وضع برای دوره‌‌‏ای کوتاه بوده و می‌‌‏دانستند شرایطشان با مردمی که یک عمر را در خیابان زندگی می‌‌‏کنند بسیار تفاوت دارد. اما این امر باعث شد آنها به موضوع فیلم علاقه‌‌‏مند شوند و با اینکه از این ماجرا خاطرات بدی داشتند شهر سانتا‌‌‏باربارا را انتخاب کردند، شهری که در تمام مدت شاهد چنین صحنه‌‌‏هایی است. در خیابان، شما انسانهای بی‌‌‏سرپناه زیادی را می‌‌‏بینید که مریض روانی هستند و این واقعاً دردناک است.”

ویلیامز، پل واکر و براندتون بیرتل در سال ۲۰۰۹ فیلمی درباره زندگی ۳ زن و یک مرد کور به‌‌‏نام پاپز که بی‌‌‏خانمان بودند ساختند که این فیلم‌‌‏برداری به‌‌‏مدت یک سال طول کشید و ویلیامز و شریکش شخصاً برای مدتی از آنها  نگهداری می‌‌‏کردند.

ویلیامز گفت:” واکر و براندون می‌‌‏خواستند دنبال من بیایند و با چشمان خود بی‌‌‏خانمان‌‌‏ها را ببینند، ولی تمایل نداشتند مردم متوجه شوند که از آنها ‌‌‏فیلم می‌‌‏گیرند. می‌‌‏خواستند به شهر تمرکز کنند، شهری که با وجود ثروت بسیار زیاد، جمعیت بی‌‌‏سرپناه بسیاری دارد. ما شهر ثروتمندی چون سانتاباربارا داریم و آنها می‌‌‏گذارند که شخصی مثل پاپز درخیابان زندگی کند، این واقعا باور نکردنیست.”

 

“من پاپز را در خیابان پیدا کردم و باید او را به پناهگاه بی‌‌‏خانمانها می‌‌‏بردیم. بیشتر مردم نمی‌‌‏خواهند به بی‌‌‏خانمان‌‌‏ها دست بزنند چون شبیه به جزامیان هستند. اما براندون کسی بود که پاپز را از زمین بلند کرد و بر روی شانه‌‌‏های خود، او را به پناهگاه بی‌‌‏خانمان‌‌‏ها رساند.”

ویلیامز به‌‌‏خاطر این کار واکر که یک ستاره‌‌‏ی تراز اول سینما بود، بسیار متحیر شده بود.

در طول فیلمبرداری این فیلم مستند، واکر در حال فیلمبرداری قسمت سوم فیلم “سریع و خشمگین” بود، به این معنی که مدام باید به برزیل می رفت و برمی‌‌‏گشت. واکر و براندتون در همان زمان حتی کتابی را که ویلیامز درباره سرباز قدیمی جنگ ویتنام نوشته بود، روانه بازار کردند.

ویلیامز گفت:” با بی‌‌‏خانمان‌‌‏ها شبیه یک زخم پنهان، برخورد می‌‌‏شود.” وی افزود:”معمولاً آن حس همدلی‌‌‏ای لازم را از هالی‌‌‏وودی‌‌‏ها نمی‌‌‏گیریم. بازیگران مشهور بسیار زیادی داریم که در این شهر زندگی می‌‌‏کنند ولی آن‌‌‏چنان که باید با این افراد بی‌‌‏خانمان و فقیر همدلی نکرده و به آنها اهمیتی نمی‌‌‏دهند.”

او افزود، واکر بسیار ساده پوش و بی‌‌‏ادعا با یک شلوار جین و کلاه بیس‌‌‏بال پیش من آمد و به‌‌‏دلیل اینکه پدرش در جنگ ویتنام شرکت‌‌‏کرده بود، با من درباره درکم در مورد کتاب به‌‌‏صحبت نشست.

ویلیامز بیان کرد که :”پل واکر چنین مردی است”. در حالی که آنها مشغول ساخت فیلم مستند بودند واکر به‌‌‏خاطر ساخت فیلم “سریع‌‌‏وخشمگین” مجبور به رفت‌‌‏و آمد به برزیل بود. برای این کار آنها واقعاً از آسایش خود گذشتند. آنها قبلاً چنین کاری نکرده بودند و انتظار هم نداشتند که بابت این کار ستایش و تقدیر شوند.

“به عقب که نگاه می‌‌‏کنم می‌‌‏بینم که واکر چقدر فروتن بود، کارهای زیادی داشت ولی این مسیر را انتخاب کرد، مسیری که بی‌‌‏کلام ولی پر معنی است.”

پل واکر در یک تصادف رانندگی در ۳۰ نوامبر در والنسیای کالیفرنیا درگذشت. از وی هم‌‌‏اکنون با کارهای خوبی که در کارنامه‌‌‏ی خود دارد همچون خرید حلقه نامزدی برای یک سرباز سابق در عراق و کمک به مقابله با بیماری‌‌‏ها در سراسر جهان، یاد می‌‌‏شود.

این فیلم در مورد افراد بی خانمان و به نام “پناهگاه “بود که در سال ۲۰۰۹ اکران شد.