هشدار درمورد دوستی با جنس مخالف
یک سال پیش دکتر محمود گلزاری اعلام کرده بود که طبق تحقیقات 80 درصد دختران دبیرستانی تهرانی، دوستپسر دارند و حتی ممکن است ارتباط جنسی هم داشته باشند که خانوادهها و مسئولین مدارس از این موضوع بیاطلاع هستند و این درحالی است که نوجوانان آگاهی کافی نسبت به این مسئله ندارند و ارتباطاتشان به ازدواج منجر نمیشود
دکتر گلزاری گفته که منظور از «ارتباط» دختران دبیرستانی تهرانی با پسران، تماسهای تلفنی و اینترنتی تا پیشرفتهترین (!) روابط جسمی است و 70 درصد آنها قبل از 16 سالگی با جنس مخالف ارتباط برقرار کردهاند.
رئیس سازمان مددکاری اجتماعی میگوید:
میل جنسی همواره و در تمام ادوار تاریخ وجود داشته است. مسئله این است که پیش از این، دخترها و پسرها به محض رخ دادن واقعه بلوغ، ازدواج می کردند، دختران در سنینی 12 تا 15 سال و پسران از 15تا 18 سال. یعنی به مجرد اینکه نیاز جنسی ایجاد می شد، ازدواج صورت می گرفت و از آنجا که سخت گیری های امروز نبود زوج ها تا سال ها در کنار پدر و مادرهایشان زندگی می کردند. اما امروزه به دلیل تغییر ساختارهای اجتماعی دیگر مانند گذشته نیست و سن ازدواج برای دختران و پسران به بالای 30 سال رسیده است. در چنین شرایطی ما با دخترها و پسرهایی روبرو هستیم که فاصله میان بلوغ و ازدواجشان به 15 الی 20 سال رسیده است و نیاز جنسی به ایجاد ارتباط در این افراد گسترش می یابد.
99 درصد از دختران برای ازدواج تن به دوستی با پسرها می دهند و پسرها هم با اطلاع از این موضوع با وعده ازدواج سعی در ایجاد ارتباط با دختران دارند.آمارها نشان می دهد که 80 درصد از پسرانی که دوست دختر دارند، برای ازدواج، از دخترهایی غیر از کسی که با او رابطه دوستی دارند، خواستگاری می کنند. 20 درصد باقی مانده هم در خصوص مواردی است که وضعیت مالی و خانوادگی و طبقه اجتماعی دختر بسیار بالاتر از پسر است و پسر به طمع ثروت و جایگاه دختر و خانواده او برای خواستگاری قدم پیش می گذارد. علاوه بر این در مواردی که خانواده پسر از دوستی او با دختری آگاهی یابند، به خواستگاری دختر مورد نظر نمی روند، زیرا دید منفی نسبت به دختری که دوست پسر دارد در میان اکثر خانواده ها وجود دارد..الآن 30 درصد از دختران در تهران به صورت مجردی زندگی می کنند.مشکل دیگر برخوردهایی است که به دلیل حجاب و یا با هم بودن دختر و پسر در خیابان ها و معابر عمومی با آن ها می شود و باعث می شود که دختر و پسر از با هم بودن در خیابان ها و محیط های عمومی اجتناب کنند و متأسفانه برخی از آن ها به سمت محیط هایی در اصطلاح به نام خانه های امن پناه بیاورند و دوستی هایی که در خیابان می توانست سطحی باشد، با حضور دختر و پسر در خانه معلوم نیست به کجاها بیانجامد و مسئولان دولتی باید نگرش ها و روش ها را در خصوص جوانان تغییر دهند و بدانند با تکرار روش های امروزی به نتیجه ای نخواهند رسید.